De opvoeding van onze oudste zoon ging niet van een leien dakje. Alle standaard tips uit de opvoedboekjes en van het consultatiebureau werkten niet. Onze zoon had een sterke wil, zocht al heel vroeg alle grenzen op, sliep overdag nog geen half uur achter elkaar en was continu boos en gefrustreerd omdat hij iets wilde wat hij (nog) niet kon. We hoopten dat het wel beter zou gaan als hij naar school zou gaan, maar dat viel tegen. Hij vond het niet leuk op school, wilde er niet heen en hoewel hij zich op school onopvallend en keurig gedroeg werd hij thuis bozer en bozer. Hij begreep zijn klasgenootjes niet en de lessen en activiteiten in groep 1 sloegen totaal niet aan bij zijn belevingswereld. Versneld naar groep 2, andere werkjes en meer uitdaging hielpen tijdelijk of nauwelijks. Hij bleef boos en ongelukkig.
Intussen ging zoon 2 ook naar school. Omdat we het idee hadden dat hij wel eens een aardige ontwikkelingsvoorsprong kon hebben waren we op voorhand met school in gesprek gegaan, we wilden graag dat hij een fijn plekje op school zou vinden en daar gezien zou worden. En dat werd hij ook: na 6 weken sprak de juf ons bezorgd aan. In deze 6 weken was ons blije actieve jongetje veranderd in een passieve depressieve kleuter. Dus: verwijzing naar jeugdzorg, jeugdpsychiatrie, diagnoses als autisme, adhd en angststoornissen, medicatie, opvoedondersteuning etc etc. En al die jaren dacht ik ergens: dit is het niet. Ik verdiepte me in hoogbegaafdheid en er vielen steeds meer kwartjes, er was herkenning, bij mezelf (Jaha, ik ben er zelf ook eentje) en bij anderen in de familie. Ik ontdekte wat het met een kind kan doen als je je zo anders voelt, als je omgeving zo niet klopt bij hoe jij denkt en voelt. Als je je de hele dag moet gedragen als een schildpad, terwijl je eigenlijk een cheeta bent. Dat je dan op een moment ook niet meer weet hoe je je als cheeta kan gedragen!
En nu? Inmiddels ben ik moeder van 4 prachtige, hele verschillende, hoogbegaafde kinderen. Ik ben twee studies en heel wat ervaring rijker. En ik weet nu wat een impact hoogbegaafd-zijn kan hebben. En vooral het niet begrepen worden, als kind, maar ook als ouder. Ik weet hoeveel een kind kan groeien door niet naar labeltjes te kijken maar naar het kind zelf: wat heeft het nodig? Wat zit er áchter het gedrag van mijn kind? Wat maakt dat het zo ongelukkig is en hoe kan ik, samen met mijn kind en de omgeving, daar iets aan doen.
Ik weet nu hoe belangrijk het is dat er iemand is die mijn kind echt begrijpt. Die niet aankomt met protocollen of standaard tips maar die met mijn kind in gesprek gaat, en samen gaat kijken wat het anders wil of beter kan. Iemand die echt weet waar hij of zij het over heeft, die mijn kind echt snapt. En die mijn kind echt verder kan helpen. Iemand die écht weet wat hoogbegaafdheid is en wat in de begeleiding van hoogbegaafde jongeren belangrijk is.
Wat je verder nog moet weten over mij?
Ik ben graag onafhankelijk. Zelluf doen was ongeveer het eerste wat ik kon zeggen 🙂 Ik hou niet van standaard maar ben creatief in het bedenken van oplossingen. Mensen die zich verschuilen achter bureaucratie en regels vind ik irritant, ik kijk liever wat er wél kan. Ik hou ook niet van saaiheid, ik vind het leuk om nieuwe dingen te proberen en daarin kan ik redelijk impulsief handelen. Bekenden lopen me regelmatig voorbij omdat ik al weer opeens een heel ander kapsel heb, heel onhandig voor mijn profielfoto :).
Ik ben altijd op zoek naar meer kennis, ik vind het heel belangrijk me te blijven ontwikkelen. Mensen die me kennen vinden me kalm en rustig maar in mijn hoofd is het een chaos en het staat NOOIT STIL! Over het algemeen kan ik behoorlijk genuanceerd dingen bekijken behalve als ik echt boos ben, bijvoorbeeld als iemand onrecht wordt aangedaan.
Bij mij is het glas halfvol, ik blijf optimistisch. En met humor relativeer ik veel problemen. Ik vind lang praten over problemen vaak niet constructief maar het geven van gereedschappen veel effectiever. Vervelend dat er een probleem is, maar wat gaan we er aan doen? En… actie!
Ik ben van mening dat hoogbegaafdheid meer is dan alleen een IQ van 130 punten of hoger. Het gaat niet alleen om snel denken, maar ook om anders denken en om anders voelen. Hoogbegaafdheid staat voor mij ook niet per definitie gelijk aan hoog presteren. Integendeel, er zijn zeker hoogbegaafden die hoog presteren, maar een grote groep hoogbegaafde jongeren presteert in het onderwijs gemiddeld of zelfs laag.
Als je me zou kennen zou je weten dat:
- ik in de auto altijd keihard meezing met de radio (tot groot verdriet van mijn kinderen)
- ik beter geen zak zoute drop kan kopen omdat ik hem dan in één keer leeg eet
- ik heel hard om mezelf kan lachen en dat mijn kinderen dat niet grappig vinden 🙂
- dat mijn bed mijn lievelingsplek is en dat ik er ‘s morgens al verlangend naar uit kan kijken daar ’s avonds weer in neer te ploffen
- dat mijn favoriete seizoen de lente is
- dat als ik een spannend boek lees ik niks meer om me heen hoor en tot diep in de nacht door kan lezen
- dat ik elke zomer het liefste met de tent ga kamperen in de Provence, of eigenlijk beter nog: daarheen ga emigreren, hoewel Zweden een flinke gooi doet naar de eerste plaats
- dat ik dol ben op een Soja Latte in de warme ochtendzon
- dat ik het heerlijk vind om alleen te zijn en te wandelen met mijn hond
- dat mijn lievelingseten pannenkoeken zijn!
Als je denkt dat ik de juiste persoon ben om jouw zoon of dochter te helpen mail mij dan op info@breinvaardig.com dan maken we een afspraak voor een vrijblijvend kennismakingsgesprek.
Alke Aikema