Ik moet je eerlijk bekennen: ik heb gescholden op de naaimachine, met de vuist op tafel geslagen en hem boos in de hoek gesmeten (okee, niet al te hard, maar toch). Ik was braaf bezig met het naaien van mondkapjes voor het hele gezin en de draad zat dan weer veel te strak, dan weer veel te los. De hele stof werd meegetrokken, de lussen bleven haken etc etc. Kortom, één groot drama. En nadat de draad voor de zoveelste keer brak, was ik super gefrustreerd en boos. Wat een ***naaimachine! En dus moest hij (of is het een zij?) het ontgelden. Best zielig voor die naaimachine.
Zo zie ik het ook bij pubers, die boos worden op hun studieboek, op het rooster, op de printer, op de wifi, op de docenten, nou ja, op alles. En dat omdat het studeren niet lukt of omdat ze hun opdracht niet op tijd afhebben.
Natuurlijk had die naaimachine niks misdaan. Uiteindelijk bleek er een schroefje niet goed vast te zitten waardoor het spoeldraad veel te los zat. En door rustig, met de handleiding erbij, de naaimachine te onderzoeken kon ik het probleem prima oplossen. Niet door me te laten meeslepen in mijn emotie en frustratie. Niet door 10 keer hetzelfde te doen, namelijk het draad weer door de naald steken. En niet door zelf wat te prutsen maar hulp te zoeken in de handleiding.
Zo is het even belangrijk om met je puber te kijken naar wat er gebeurt en wat je anders kunt doen.
Wie kan je om hulp vragen?
Wat kan je anders doen? Heb je een plan B?
Wat kan je doen om rustig te blijven?
Zijn er alternatieven om de leerstof onder de knie te krijgen?
En, heel eerlijk, wat is écht de oorzaak dat iets niet lukt? Ligt de oorzaak bij een ander of vooral bij jezelf?