fbpx

Stel, je hebt een vriendin en het loopt eigenlijk al een tijdje niet lekker op haar werk. Laten we zeggen dat ze in een schoenenwinkel werkt. Ze heeft niet echt een klik met haar collega’s, deze praten altijd over soaps en over uitgaan, terwijl je vriendin houdt van opera en lange wandelingen maken in het weekend, soms heeft ze het idee dat ze haar maar raar vinden.

Ook vindt ze het werk inhoudelijk niet leuk; schoenen halen uit het magazijn om te passen, lege plekken opvullen in de winkel en zeggen dat de schoenen leuk staan om te zorgen dat de klant ze gaan kopen (opdracht van haar baas), terwijl ze het soms echt helemaal niet mooi vindt of vindt dat ze eerlijk moet zeggen dat de schoenen eigenlijk te weinig steun geven en een klant beter iets anders kan kiezen.
Ze heeft wel aan gegeven bij haar baas dat ze wel wat anders wil doen, maar meer dan afwisselen tussen de kinder-, dames- en herenafdeling zit er niet in. Bovendien krijgt ze bijna dagelijks werk mee naar huis: catalogussen met de nieuwste modellen die ze uit het hoofd moet leren of informatie over de verschillende sprays en schoenencrèmes die ze het liefst met elk paar mee moet verkopen.

Eigenlijk praten jullie er elke keer als jullie samen zijn wel over en vertelt ze hoe moeilijk ze het vindt, regelmatig kan ze haar tranen niet bedwingen en je vindt haar behoorlijk somber, ze lijkt wel depressief. Je wilt haar graag advies geven.

Om het leed wat te verzachten zeg je dat iedereen wel eens wat moet doen waar hij/ zij niet zoveel zin in heeft of het nut niet van in ziet. Sommige dingen moeten nu eenmaal. Je wijst haar op haar vriendinnen waar ze in het weekend mee wandelt en af en toe een opera bezoekt. Je vraagt of ze niet nog een leuke hobby erbij kan zoeken waar ze haar ei wat meer in kwijt kan. Je beseft wel dat ze daar niet zo heel veel tijd en energie meer voor heeft door haar werk en overwerk, maar wellicht kan ze dat wat efficiënter aanpakken. En dat ze maar gewoon moet doorbijten, het leven kan niet altijd maar leuk zijn. Misschien kan ze wat vaker met haar collega’s gaan kletsen en met hun meepraten. Daar zal ze zich vast wel beter door gaan voelen.

Ik hoop dat je denkt: “wat een gekke reactie. Zo zou ik echt niet reageren”. Tenminste, ik niet. Ik zou zeggen: ga op zoek naar een andere baan. Zoek iets waar je echt blij van wordt, waar een fijne sfeer heerst en waar je wordt gewaardeerd. Waar je je eigen waarden en normen niet opzij hoeft te zetten. Zodat je ook meer energie over houdt voor je hobby’s en dingen die je nog meer belangrijk vindt.

Helaas is dat wel wat regelmatig tegen (hoogbegaafde) jongeren wordt gezegd. Een tiener krijgt te weinig uitdaging/ prikkeling op school, heeft geen aansluiting, worstelt zich door de lange dagen en het huiswerk heen en de mentor zegt: kan hij/ zij dan niet buiten school meer uitdaging zoeken? Dit is nu eenmaal het curriculum, we zijn nou eenmaal gebonden aan de regels, we hebben te maken met een hele klas, een kind is nu eenmaal leerplichtig etc etc. Je zult in je hele leven nou eenmaal wel eens dingen moeten doen die je niet leuk vindt.

Begrijp me niet verkeerd: natuurlijk horen er dingen bij die je wat minder liggen of waar je even geen zin in hebt. Ook daar leer je hele waardevolle dingen van. Maar dat is iets anders dan je de hele dag moeten inhouden of aanpassen, op de rem trappen, dingen moeten doen die niet perse bijdragen aan het doel. Waarom zou je al het huiswerk moeten maken als je de stof al helemaal beheerst?

Waarom verwachten we dat volwassenen het heft in eigen hand nemen en zelf (mede)verantwoordelijk zijn voor hun eigen geluk maar zetten we tieners vast in een systeem en stoppen hun dagen zo vol dat ze bijna geen mogelijkheid meer hebben op zoek te gaan naar hun eigen geluk?

Chat openen
1
Hoi! Kan ik je helpen?